အဂၤုတၱိဳရ္ပါဠိေတာ္မွာ ဘုရားရွင္က ကိႏၷရာတုိ႕ လူစကားမေျပားရျခင္း အေၾကာင္းႏွစ္မ်ိဳးကုိ မိန္႔ေတာ္မူတယ္။
“ရဟန္းတုိ႔၊ ကိႏၷရာတုိ႕ဟာ အက်ိဳးထူးႏွစ္မ်ိဳးကုိ
ေျမာ္ျမင္ၿပီး လူစကားကုိ မေျပာၾကဘူး။ ဘာေတြလဲဆုိရင္.....
၁။ မဟုတ္မမွန္ေသာစကားကုိ ငါတုိ႔
မေျပာဆုိမိၾကပါကုန္လင့္၊
၂။ သူမ်ားကိုလည္း မဟုတ္မမွန္ေသာစကားျဖင့္ ငါတုိ႕
မစြပ္စဲြမိၾကပါကုန္လင့္။
ဤအက်ိဳးႏွစ္မ်ိဳးကုိ ေျမာ္ျမင္ၾကလုိ႔ ကိႏၷရာတုိ႔ဟာ
လူစကားကုိ မေျပာၾကကုန္” တဲ့။
လူစကားေျပာရမွာ ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္ၾကတာပါလား။ ေၾကာက္လည္း
ေၾကာက္ခ်င္စရာပါ။ စကားကလည္း ေျပာပါမ်ားရင္ အမွန္နည္းၿပီး အမွားမ်ားလာတယ္။
လိမ္ညာစကား၊ ၿပိန္ဖ်င္းစကား၊ အတင္းစကား၊ ရန္စကား၊ အက်ိဳးမဲ့ ဟုိေရာက္ဒီေရာက္ စကား၊
သူမ်ားမေကာင္းၾကံတဲ့စကား၊ ကဲ့ရဲ႕တဲ့စကား၊ ႏွိမ့္ခ်တဲ့စကားစတာေတြ
ေျပာျဖစ္တာမ်ားတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ပညာရွိေတြဟာ စကားေျပာနည္းၾကတယ္။ ေျပာရင္လည္း
ပညာနဲ႔ ယွဥ္တဲ့စကားကိုပဲ ေရြးေျပာၾကတယ္။
ၾကမ္းကြ်ံရင္ ႏႈတ္လုိ႔ရတယ္။ စကားကြ်ံရင္
ႏႈတ္လုိ႔မရဘူးေလ။ သာမန္နေမာ္နမဲ့နဲ႔ ေျပာလိုက္မိတဲ့စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ သံသရာထိပါ
၀ဋ္လုိက္ခံရတဲ့ သာဓကေတြ ရွိတာတာပဲ။
ဒါေၾကာင့္ မေျပာမီ
ဆင္ျခင္၊ ဆင္ျခင္ၿပီးရင္ သတိနဲ႔ေျပာ။ ဒါဆုိရင္ တန္ဖုိးရွိတဲ့ ေရႊစကားေတြ ထြက္လာမွာေပါ့။
No comments:
Post a Comment