စာအုပ္တစ္အုပ္ကုိ ဖတ္ေနရင္း သေဘာက်စရာေကာင္းတဲ့ စာေၾကာင္းတစ္ေၾကာင္းသြားေတြ႕ပါတယ္။
“ေမတၱာဆုိတာ စဲြလမ္းမူမရွိတဲ့ ေပးဆပ္ျခင္းပါ။ ပါးစပ္က ေျပာရုံေျပာေနဖုိ႕မဟုတ္ပါဘူး”တဲ့။
ေ
"Love is giving without attaching, not talking"
ေေမတၱာစစ္ကုိေျပာတာပါ။ သူတစ္ပါးကုိ ေကာင္းေစခ်င္တဲ့ေစတနာနဲ႕ ေပးဆပ္ရုံသက္သက္ကုိ ေမတၱာလုိ႕ေျပာ
တာပါ။ အဲဒီေပးဆပ္လုိက္တဲ့အရာအေပၚမွာ တမ္မက္စဲြလမ္းမူ မရွိရပါဘူး။
သူေကာင္းစားဖုိ႔အေရးၾကီးတယ္လုိ႔ေတြးၿပီး မတြယ္မတာ၊
သူ႔ဆီက ေမ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္စုံတရာမထားပဲ ေပးဆပ္လုိက္တာကုိ ေမတၱာလုိ႔ဆုိပါတယ္။
တပ္မက္စဲြလမ္းမူရွိတဲ့ ေပးဆပ္မူဆုိရင္ေတာ့ ခံစားရတတ္ပါတယ္။
ငါကေတာ့ ေမတၱာထားလုိက္ရတာ။ သူက ငါ့ကုိ နည္းနည္းေလးမွ ျပန္မသိတတ္ပါလား။
ငါ့ေပးဆပ္မႈဟာ ႏွေျမာဖုိ႔ေကာင္းလုိက္တာဆုိၿပီး ျပန္တပ္မက္ေနမယ္၊ ေၾကကဲြေနမယ္ဆုိရင္ ေမတၱာမစစ္ေတာ့ပါဘူး။
ေနာက္ၿပီး ပါးစပ္ကေန တတြတ္တြတ္ေျပာရုံပဲ ေျပာေနတဲ့ ေမတၱာဟာလည္းပဲ ေမတၱာစစ္မဟုတ္ပါဘူး။
ပါးစပ္ကေနပဲ မင္းကုိ ေကာင္းေစခ်င္လုိက္တာ၊ ခ်မ္းသာေစခ်င္လုိက္တာလို႕ေျပာၿပီး လက္ေတြ႕မွာေတာ့
ဒုကၡေရာက္ေနသူေတြ႕ရင္ ကူညီႏုိင္ရဲ႕သားနဲ႕ မကူညီတာ၊ ေပးႏုိင္ရဲ႕သားနဲ႕ မေပးတာဟာ ေမတၱာ
မစစ္ပါဘူး။ ေလာကမွာ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ပါးစပ္ကေတာ့ အေျပာခ်ိဳၿပီး ေက်နပ္ေအာင္ ေျပာေပမယ့္
လက္ေတြ႕ဒုကၡေရာက္တဲ့အခါမွာ ေရွာင္ထြက္သြားတဲ့ ေမတၱာတုသမားေတြ အမ်ားႀကီးပါ။
ေမတၱာအစစ္မွာ ေအးျမတဲ့ခံစားမႈကုိပဲ ျဖစ္ေစပါတယ္။
ပူေလာင္ေစတဲ့ေမတၱာဆုိရင္ေတာ့ ေမတၱာအစစ္မဟုတ္ပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ေအးျမမႈကုိ လုိလားတယ္ဆုိရင္ေတာ့ တပ္မက္မႈကင္းတဲ့ ေပးဆပ္မႈျဖစ္ဖုိ႔လုိပါတယ္။
ေျပာေနရုံမဟုတ္ပဲ အေျပာနဲ႔အလုပ္ညီမွ်တဲ့ေမတၱာျဖစ္ဖို႔လုိပါတယ္။
No comments:
Post a Comment